ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΕΣ-ΤΕΧΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑΚΑ

Οι σκέψεις μας παράγουν μικρές οντότητες, Αυτές οι σκέψεις - οντότητες που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, επιθυμούν να παραμείνουν ζωντανές και να μεγαλώσουν. Αν κάνουμε μια συγκεκριμένη σκέψη πολύ σπάνια ή επιπόλαια, η σκεπτομορφή που θα γεννηθεί δεν θα έχει υπόσταση και θα εξαφανιστεί αμέσως. Αν όμως σκεφτόμαστε κάτι πολύ συχνά ή πολύ έντονα, η αντίστοιχη σκεπτομορφή θα μεγαλώνει και θα δυναμώνει ανάλογα και θα κατορθώσει να παραμείνει ζωντανή για πολύν καιρό. Σκέψεις που είναι παρόμοιες σε χαρακτήρα θα συγκεντρώνονται σε μεγάλες δέσμες. Κάθε σκεπτομορφή έχει κάποια ελευθερία κινήσεως. Μπορεί να έλθει σε επαφή με παρόμοιες παρορμήσεις από το περιβάλλον ώστε να ολοκληρώσει τη "μητρική σκέψη" όπως λ.χ. "σήμερα αισθάνομαι καλά." Προκειμένου να τραφεί και να παραμείνει ζωντανή η σκεπτομορφή θα κάνει αυτόματα ό,τι μπορεί για να επαναλαμβάνεται και να επιβεβαιώνεται αυτή η σκέψη. Η θεωρία αυτή παρέχει μια αληθοφανή εξήγηση για την τεράστια επιτυχία των μεθόδων θετικής σκέψης. Ο ίδιος μηχανισμός όμως ισχύει και για τις αρνητικές σκέψεις. Όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να κόψουμε μια κακή συνήθεια, να πάψουμε να κάνουμε μια συγκεκριμένη σκέψη ή να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Μόλις προσπαθήσουμε να αγνοήσουμε τις ανεπιθύμητες σκέψεις, η αντίστοιχη σκεπτομορφή αρχίζει να φοβάται για τη ζωή της και προσπαθεί να μας ωθήσει ξανά στον τρόπο σκέψης που θέλει. Αν όμως αποτύχει, θα χάνει διαρκώς την υπόστασή της και σύντομα θα εξαφανιστεί τελείως. Μια ομάδα ανθρώπων, μια ολόκληρη φυλή ή χώρα, μπορεί να χτίσει μια δική της συλλογική σκεπτομορφή. Οι επιδράσεις μιας τέτοιας συλλογικής σκεπτομορφής μπορούν να είναι πολύ εντυπωσιακές. Όσα περισσότερα άτομα συμμετέχουν σε μια συλλογικά παραγόμενη σκέψη, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η επίδρασή της. Η επίδραση αυτή μπορεί να αυξηθεί ακόμη περισσότερο όταν η σκέψη αυτή συλληφθεί σε πολύ λεπτό επίπεδο συνείδησης. Ακριβώς όπως η λεπτότερη μορφή ύλης περικλείει την περισσότερη ενέργεια (όπως λόγου χάρη στην διάσπαση του ατόμου), όσο πιο βαθύ είναι το επίπεδο συνειδητότητας και όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στην κατάσταση εσωτερικής ενότητας με όλη τη δημιουργία, τόσο πιο αποτελεσματικές θα είναι οι σκέψεις μας. Σε ένα τέτοιο επίπεδο μπαίνουν στο παιχνίδι νέοι νόμοι, νόμοι που υπερβαίνουν κατά πολύ την προαναφερθείσα επιρροή των σκεπτομορφών. Μια σκέψη αγάπης εκφρασμένη σε αυτό το λεπτότατο και βαθύτατο επίπεδο συνειδητότητας, όπου βρίσκεται η Θεότητα σε όλα τα όντα, είναι ικανή να έλθει σε επαφή με την εσώτατη σφαίρα της ζωής χωρίς τη μεσολάβηση σκεπτομορφής. Είναι περιττό να πούμε ότι κάθε σκέψη που δημιουργείται στο επίπεδο αυτό είναι αυτόματα θετική. Αυτή η αρχή αποδείχτηκε επιστημονικά για πρώτη φορά στα 1976, όταν παρατηρήθηκε ότι τα επίπεδα εγκληματικότητας, αρρώστιας και ατυχημάτων έπεφταν σημαντικά σε πόλεις όπου τουλάχιστον το 1% του πληθυσμού έκανε Υπερβατικό Διαλογισμό. Σήμερα, ομάδες 7.000 ατόμων (το 7.000 είναι η τετραγωνική ρίζα του 1% του πληθυσμού της Γης) χρησιμοποιούν συνειδητά αυτό το φαινόμενο κάνοντας όλοι ταυτόχρονα Υπερβατικό Διαλογισμό, για να προωθήσουν την παγκόσμια Ειρήνη.

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ-ΠΛΑΤΩΝ

Ψυχή πάσα αθάνατος. το γαρ αεικίνητον αθάνατον. το δ’ άλλο κινουν και υπ’ αλλου κινούμενον, παυλαν έχον κινήσεως, παυλαν έχει ζωής, μόνον δη το αυτό κινουν, άτε ουκ απολειπον εαυτό, ούποτε λήγει κινουμενον, αλλά και τοις άλλοις, όσα κινείται τούτο πηγή και αρχή κινήσεως. αρχή δε αγέννητον. εξ’ αρχής γαρ ανάγκη παν το γιγνόμενον γίγνεσθαι, αυτήν δε μηδ’ εξ ενός…"23. Ο Πλάτων μιλά για κίνηση. Η κίνηση αυτή είναι βασικό στοιχείο της Ψυχής . Η Ψυχή παράγει την κίνηση, από την στιγμή που εγκλωβίζεται στο σώμα. Η παραγωγή κίνησης, είναι η αρχή, η έναρξη της ζωής(ψυχή= πηγή ζωής, που προείπαμε). Το τέλος της κίνησης, σημαίνει και το τέλος ενέργειας της ψυχής στο σώμα. Σημαίνει, δηλαδή, τον θάνατο. Ο Πλάτωνας, μελετά την σχέση της Ψυχής με τον θάνατο. Εδώ διατυπώνει την περίφημη έννοια του, Περί αθανασίας της Ψυχής. Αλλά ας δούμε πρώτα, πως αντιλαμβάνεται την έννοια του θανάτου. Λέγει: …ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο διαχωρισμός δυο πραγμάτων, του ενός από το άλλο, δηλαδή της ψυχής από το σώμα24. Επίσης: …όταν επέρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο, το μεν θνητό(φθαρτό, υλικό, ασθενές-σημειώσεις δικές
μου, με βάση τα προλεχθέντα-) μέρος αυτού, καθώς φαίνεται , πεθαίνει, το δε αθάνατο(άυλο, θεϊκό, ζωοποιό-σημειώσεις δικές μου, με βάση τα προλεχθέντα-) , η ψυχή, σηκώνεται και φεύγει σώο και άφθαρτο25. Επίσης: …Η ένωση της ψυχής με το σώμα δεν είναι με κανένα τρόπο ανώτερη από τον χωρισμό τους. (Όπως είναι η γέννηση, έτσι είναι και ο θάνατος)26 .Τέλος: …Το θάνατο κανένας δεν πρέπει να φοβάται, εκτός αν είναι εντελώς ανόητος και δειλός…27